Utrata kontroli, wsłuchując się w życie

Czym jest kontrola? Wyobraźmy sobie małe dziecko, które nauczono zażywać narkotyki. W miarę jak narkotyk przenika ciało dziecka, uzależnia się ono od niego. Całym sobą domaga się narkotyku. Brak narkotyku staje się wielkim udręczeniem. Dokładnie to mogło nas spotkać kiedy przyszliśmy na świat. Być może nie pozwolono nam cieszyć się konkretnym, wartościowym pożywieniem życia, jakim są: praca, zabawa, radość, śmiech, towarzystwo, przyjemności zmysłowe i umysłowe. Podano nam narkotyk zwany: aprobatą, uznaniem, szacunkiem.

Kiedy dziecko nie czuję się bezpiecznie krąży wokół rodziców, zainteresowane jest innymi osobami. Kiedy dziecko pewne jest miłości matki, zapomina o matce, wychodzi na zewnątrz i bada świat. Jest ciekawe. Szuka żaby i pakuje ją do buzi lub też wyczynia temu podobne rzeczy. Jeśli dziecko krąży wokół matki, nie czuję się zbyt pewnie. Być może matka nie dała mu wystarczającej ilości wolności, wsparcia, miłości ile ono potrzebowało.

A więc pozwolono nam zasmakować wielu rozmaitych narkotyków: aprobaty, szacunku, sukcesu, bycia na samym szczycie, prestiżu, umieszczenia nazwiska w gazecie, potęgi. Kiedyśmy się już w tych narkotykach rozsmakowali, staliśmy się uzależnieni i zaczęliśmy się bać, że je utracimy. Przypomnijmy sobie poczucie braku kontroli, przerażenie na myśl o niepowodzeniu, popełnieniu błędu, o perspektywie krytyki. Staliśmy się zależni od innych i straciliśmy wolność. Teraz inni posiadają moc uszczęśliwiania lub unieszczęśliwiania nas. Pragniesz tych narkotyków, ale nienawidzisz cierpienia, jakie się z nim wiąże, czujesz się całkowicie bezradny. Nie ma minuty, żebyś – świadomie czy też nieświadomie – nie dostrajał się do reakcji innych, maszerując w rytm ich bębnów.

Kim jest osoba wolna? Jest to osoba, która nie maszeruje w rytm bębnów społeczeństwa, osoba która tańczy taniec wydobywający się z jej wnętrza. Kiedy nie uzyskasz aprobaty i jesteś ignorowany, doświadczasz samotności tak nieznośnej, że idziesz do ludzi i żebrzesz o przynoszący ulgę narkotyk zwany wsparciem, dodawaniem otuchy, odwagi. Życie z ludźmi w takim stanie wymaga nigdy nie kończącego się napięcia.

Trwając w takim stanie zależności, trzeba być zawsze w gotowości, nigdy nie wolno pozwolić sobie na luz. Trzeba żyć tak, by zaspokoić oczekiwania. Być z ludźmi oznacza życie w napięciu. Być bez z nich oznacza udrękę samotności, ponieważ brakuje Ci ich. Utraciłeś zdolność widzenia ich takimi, jakimi są w rzeczywistości i adekwatnego reagowania na ich ruchy, gdyż Twoja percepcja przyćmiona może być potrzebą uzyskania narkotyku. Widzisz ich o tyle, o ile dają Ci nadzieję otrzymywania narkotyku lub stanowią groźbę jego utraty. Zawsze, świadomie czy nieświadomie, w taki właśnie sposób patrzysz na ludzi. Czy dostanę od nich to, czego chcę, czy też nie. A jeśli nie mogą oni dostarczyć narkotyku, przestają mnie interesować.

Potrzebujemy więc świadomości i pożywienia. Potrzebujemy pożywienia dobrego i zdrowego. Dobrze nauczyć się cieszyć solidnym pokarmem życia. Dobre jedzenie, dobra woda, smakować je, poczuć je zmysłami. Może warto poczytać dobrą książkę, jeśli sprawia Ci to radość. Może warto wziąć udział w dobrej dyskusji lub też pomedytować. Takie zachowania są wspaniałe. Ale niestety w dzisiejszych czasach stajemy się coraz większymi nałogowcami, ponieważ nie potrafimy cieszyć się z życia, nie potrafimy czerpać radości z rzeczy prostych, jakie niesie życie. Sięgamy więc po coraz większe dawki narkotyku. Osoby są przepracowane, prędzej, prędzej, prędzej, przestraszone, nie mają więc czasu na radowanie się życiem, więcej, więcej, więcej …. Potępiamy siebie, wpędzamy w poczucie winy jak coś nam nie wychodzi.

Można zadowolić się niewielką ilością rzeczy, ale cieszyć się nimi bardzo intensywnie. Jeśli tak potrafisz, potrzebujesz niewiele.

Niektórzy ludzie bardzo skrupulatnie obmyślają swe wakacje, planują je miesiącami, a gdy już dotrą na miejsce, zadręczają się problemami rezerwacji biletu powrotnego.
Robią na wakacjach mnóstwo zdjęć i później pokażą Ci je w albumie. Są to zdjęcia miejsc, których nigdy nie widzieli, bowiem je tylko fotografowali. Jest to metafora współczesnego życia. A więc warto zwolnić tempo, smakować, wąchać, słuchać, widzieć, pozwolić swoim zmysłom wrócić do życia. Może warto usiąść spokojnie i wsłuchać się we wszystkie dźwięki wokół Ciebie. Nie zatrzymywać się na żadnym z nich, starać się usłyszeć je wszystkie. Kiedy Twe zmysły zostaną odblokowane, ujrzysz cuda. Jest to niezwykle ważne w procesie zmiany.

Opracowanie własne na podstawie: Anthony De Mello „Przebudzenie”